Da diferença entre um estadista e um político

 "Há uma nítida diferença entre o estadista e o político: o primeiro é alguém que pertence à nação; o segundo, alguém que pensa que a nação lhe pertence." (Antônio Ermírio de Moraes).

Notas sobre la relación entre los costos de oportunidad y la cuestión de perder una oportunidad

1) Si los costos de oportunidad están relacionados con eventos favorables, entonces la pérdida de una oportunidad son los costos resultantes de circunstancias desfavorables que dificultan la empresa o incluso la hacen menos competitiva en el mercado internacional.

2) Un buen ejemplo de esto es la elección de un gobierno comunista. Cuando este gobierno toma el poder, anula y destruye todo lo bueno que tuvo un gobierno anterior, que fue bueno y sirvió al bien común, hasta el punto de borrarlo de la memoria de todos y de las generaciones futuras. Sus razones de oportunidad y conveniencia para revocar exenciones tributarias y revocar condecoraciones favorables a la clase productiva están directamente relacionadas con el sentido que tienen estas personas de mantenerse en el poder a toda costa, manteniendo lo conveniente disociado de la verdad.

3) Si el sistema de votación fuera abierto y bien fundamentado, de tal manera que pudiéramos identificar a los electores, a los malos jueces o incluso a los esquemas fraudulentos que llevaron a esta pandilla al poder, entonces estas personas deberían ser consideradas penal y civilmente responsables. por el daño que le hicieron a la nación, porque pensaron en sí mismos y no en el bien común, hasta el punto de poner todo en orden.

4) Como el sistema constitucional prohíbe la responsabilidad personal del elector por la elección de malos representantes, el Estado termina haciéndose objetivamente responsable por el daño que estas autoridades ilegítimas causan a la población productora y generadora de riqueza. Esta responsabilidad objetiva no es, por tanto, más que una sustitución procesal indebida, para que los verdaderos culpables no sean castigados.

5) La elección de un gobierno comunista como una oportunidad perdida es sólo uno de estos muchos reveses, entre otros acontecimientos desfavorables. También existen riesgos inherentes al negocio, desastres naturales, acciones criminales resultantes del bandolerismo fomentado por el gobierno, crisis de sucesión y muchos otros eventos - cuando ocurre un accidente de este tipo, la mejor solución para estos casos es que cada empresa tenga un buen seguro contra estas desgracias. Al estar relacionados con la cobertura de pérdidas derivadas de un evento desfavorable, forman parte de la estructura de costos de una empresa para que siga siendo productiva incluso en malos momentos, incluso en circunstancias desfavorables.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 24 de febrero de 2024 (fecha del post original).

Uwagi na temat związku kostów okazjywych z kwestią stracenia szansy

1) Jeżeli koszty okazje wiążą się ze zdarzeniami sprzyjającymi, to utratą szansy są koszty wynikające z niesprzyjających okoliczności, które utrudniają przedsięwzięcie lub wręcz czynią przedsiębiorstwo mniej konkurencyjnym na rynku międzynarodowym.

2) Dobrym tego przykładem są wybory rządu komunistycznego. Kiedy ten rząd przejmuje władzę, unieważnia i niszczy wszystko, co dobre, co miał poprzedni rząd, co było dobre i służyło dobru wspólnemu, do tego stopnia, że ​​wymaże je z pamięci wszystkich i przyszłych pokoleń. Powody, dla których stwarzają okazję i wygodę do uchylania zwolnień podatkowych i odznaczeń korzystnych dla klasy produkcyjnej, są bezpośrednio związane z poczuciem, że ci ludzie chcą utrzymać się przy władzy za wszelką cenę, oddzielając od prawdy to, co wygodne.

3) Gdyby system głosowania był otwarty i uzasadniony w taki sposób, abyśmy mogli zidentyfikować wyborców, złych sędziów, a nawet oszukańcze plany, które wyniosły ten gang do władzy, wówczas osoby te powinny zostać pociągnięte do odpowiedzialności karnej i cywilnej za krzywdę, jaką wyrządzili narodowi, bo myśleli o sobie, a nie o dobru wspólnym, do tego stopnia, że ​​wszystko zrujnowali.

4) Ponieważ system konstytucyjny zabrania osobistej odpowiedzialności wyborcy za wybór złych przedstawicieli, państwo staje się obiektywnie odpowiedzialne za szkody, jakie te nielegalne władze wyrządzają ludności produkującej i generującej bogactwo. Ta obiektywna odpowiedzialność nie jest zatem niczym innym jak nieuzasadnioną substytucją proceduralną, tak aby prawdziwi winowajcy nie zostali ukarani.

5) Wybór rządu komunistycznego jako wydarzenie stracone przez przypadek to tylko jedno z wielu niepowodzeń – wśród innych niekorzystnych wydarzeń. Istnieją również ryzyka nieodłącznie związane z prowadzoną działalnością, klęski żywiołowe, działania przestępcze wynikające z bandytyzmu zachęcanego przez rząd, kryzysy sukcesyjne i wiele innych zdarzeń – w przypadku wystąpienia takiego wypadku najlepszym rozwiązaniem w takich przypadkach jest posiadanie przez każdą firmę dobrego ubezpieczenia od te nieszczęścia. Ponieważ są związane z pokryciem strat powstałych na skutek niekorzystnego zdarzenia, stanowią część struktury kosztów przedsiębiorstwa, dzięki czemu może ono zachować produktywność nawet w złych czasach, nawet w niesprzyjających okolicznościach.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 24 lutego 2024 r. (data pierwotnego wpisu).

Uwagi na temat kostów okazjywych w świetle gospodarki

Okazja: sprzyjająca okoliczność do przeprowadzenia czegoś.

Koszty: w rachunkowości są to pieniężne miary poświęceń finansowych, jakie organizacja, osoba lub rząd musi ponieść, aby osiągnąć swoje cele, niezależnie od tego, czy chodzi o produkcję towaru czy usługę, poprzez wykorzystanie innych towarów lub usług.

1.1) Jeśli ekonomia jest nauką o ludzkim działaniu, gdzie wybór odpowiednich środków zadecyduje o tym, czy nasze pragnienia zostaną w pełni zaspokojone, czy nie, wówczas musimy zająć się przypadkami, które sprzyjają lub nie sprzyjają spełnieniu tych pragnień. Gdy sprawy są sprzyjające, mamy do czynienia z tak zwanymi kosztami alternatywnymi, ponieważ wynikają one z pożytecznych działań i zaniechań, które konkurują z naszym osobistym wysiłkiem w taki sposób, że działania te same w sobie stanowią dobro komplementarne, które sprzyja produkcji dóbr, które są specyficzne dla naszej podstawowej działalności.

1.2) Przykładem tego są zachęty podatkowe do produkcji czegoś – pierwsza fabryka, która otworzy działalność na terytorium, na którym rząd przyznaje takie świadczenia, już uzyskuje zysk w związku z niepewnością w kwestiach operacyjnych, do tego stopnia, że ​​korzysta ze zwolnienia podatkowego przez określoną liczbę lat bardziej przyjazne dla przedsiębiorczości prawo pracy, a nawet łatwość pozyskiwania gruntów pod fabrykę i maszyny niezbędne do rozwoju zorganizowanej działalności gospodarczej. Ponieważ wszystko to ma cel produkcyjny, jest to uwzględnione w kosztach księgowych fabryki - ponieważ będzie to miało miejsce w pierwszych latach instalacji fabryki, w procesie zakładania zorganizowanej działalności gospodarczej, wówczas będzie to uważane za produktywne inwestycja.

2) Bank, który pożycza pieniądze tej fabryce, aby mogła osiedlić się w okolicy i wytwarzać bogactwo dla wielu, w efekcie zbierze wyższe stopy procentowe ze względu na ułatwienia wynikające z zachęt podatkowych przyznanych przez rząd. A pieniądze zebrane z tej produktywnej pożyczki z pewnością wygenerują nowe możliwości biznesowe, jeśli zaistnieją ku temu sprzyjające okoliczności.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 24 lutego 2024 r. (data pierwotnego wpisu).

Notas sobre los costos de oportunidad a la luz de la economía

Oportunidad: circunstancia favorable para la realización de algo.

Costos: en contabilidad, son las medidas monetarias de los sacrificios financieros que una organización, una persona o un gobierno tiene que soportar para lograr sus objetivos, ya sea la producción de un bien o servicio, mediante el uso de otros bienes o servicios.

1.1) Si la economía es la ciencia de la acción humana, donde la elección de los medios adecuados determinará si nuestros deseos se satisfacen plenamente o no, entonces debemos abordar los casos que favorecen o desfavorecen el cumplimiento de esos deseos. Cuando los casos son favorables tenemos los llamados costos de oportunidad, ya que resultan de acciones y omisiones útiles que compiten con nuestro esfuerzo personal, de tal manera que estas acciones, en sí mismas, constituyen un bien complementario que favorece la producción de los bienes que son específicos de nuestra actividad principal.

1.2) Un ejemplo de esto son los incentivos fiscales para la producción de algo: la primera fábrica que se instala en el territorio donde tales beneficios son concedidos por el gobierno ya recibe una ganancia sobre la incertidumbre en materia operativa, hasta el punto de disfrutar de la exención fiscal. desde hace un número determinado de años, una legislación laboral más favorable al emprendimiento o incluso la facilidad para adquirir terrenos donde instalar la fábrica así como la maquinaria necesaria para el desarrollo de una actividad económica organizada. Como todo esto tiene un fin productivo, esto se incluye en el costo contable de la fábrica; como esto ocurrirá en los primeros años de instalación de la fábrica, en el proceso de instalación de una actividad económica organizada, entonces esto se considerará una actividad productiva. inversión.

2) El banco que preste dinero a esta fábrica para que pueda establecerse en la localidad y producir riqueza para muchos terminará cosechando tasas de interés más altas, debido a esta facilidad resultante de estos incentivos fiscales otorgados por el gobierno. Y el dinero recaudado por este productivo préstamo seguramente terminará generando nuevas oportunidades de negocio, si se dan circunstancias favorables para que ello ocurra.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 24 de febrero de 2024 (fecha del post original).

Uwagi na temat różnic księgowych między kosztami i wydatkami – co to ma wspólnego z moją sytuacją?

1) Kiedyś słyszałem, jak profesor księgowości z Estratégia Concursos mówił o różnicy między kosztami a wydatkami.

2) Szukając dalej w Google, odkryłem, że koszty są związane z podstawową działalnością firmy (czyli sektorem gospodarki, w którym ona działa), natomiast wydatki mają charakter okazjonalny i służą osiągnięciu określonego celu (np. koszt usług sprzątania w biurze rachunkowym, co czyni środowisko bardziej produktywnym, gdyż jest wolne od chorób).

3.1) Dla tych, dla których zorganizowana działalność intelektualna jest ich wizytówką, książki są kosztem, gdyż zawarte w nich idee stanowią surowiec dla tworzonych przeze mnie artykułów. Podobnie gry strategiczne – bez niezbędnego środowiska kontemplacyjnego nie rozwijam niezbędnych pomysłów na artykuły, bo wszystko rodzi się z dobrej refleksji filozoficznej.

3.2) Ponieważ bardziej nowoczesne gry wymagają dobrze działającego komputera, komputer do gier jest sprzętem związanym z moją podstawową działalnością. Ponieważ komputery do gier mają dobre karty graficzne, jest to dobry powód, aby pracować z Honeygain, co sprawia, że ​​moja zorganizowana aktywność intelektualna przekształca się w cyfrową przedsiębiorczość.

4) Im bardziej zapotrzebowanie jest powiązane z podstawową działalnością mojej firmy, tym większa potrzeba nabycia tego produktu, który pozwoli mi rozwinąć moją działalność w oparciu o prawdę i uświęcenie poprzez naukę i pracę intelektualną, ponieważ Te trzy filary tworzą podstawą mojej wolności zawodowej.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 24 lutego 2024 r. (data pierwotnego wpisu).

Notas sobre la diferencia contable entre costos y gastos: ¿qué tiene esto que ver con mis circunstancias?

1) Una vez escuché a un profesor de contabilidad de Estrategia Concursos hablar de la diferencia entre costos y gastos.

2) Investigando más a fondo en Google descubrí que los costos están relacionados con la actividad principal de la empresa (que es el sector de la economía en el que opera) mientras que los gastos son de naturaleza ocasional y son medios que sirven para alcanzar un fin (como el (gastos de servicios de limpieza en una oficina contable, lo que hace que el ambiente sea más productivo, al estar libre de enfermedades).

3.1) Para quienes hacen de la actividad intelectual organizada su buque insignia, los libros se consideran costos, ya que las ideas contenidas en ellos constituyen la materia prima de los artículos que produzco. Lo mismo ocurre con los juegos de estrategia: sin un entorno contemplativo necesario, no desarrollo las ideas necesarias para los artículos, ya que todo nace de una buena reflexión filosófica.

3.2) Como los juegos más modernos requieren una computadora que los ejecute bien, una computadora para juegos es un equipo relacionado con mi actividad principal. Como las computadoras para juegos tienen buenas tarjetas de video, esta es una buena razón para trabajar con Honeygain, lo que hace que mi actividad intelectual organizada se convierta en emprendimiento digital.

4) Mientras más conectada esté una demanda con la actividad central de mi negocio, mayor será la necesidad de adquirir este producto, lo que me permitirá expandir mi negocio basado en la verdad y la santificación a través del estudio y el trabajo intelectual, ya que estos tres pilares forman la base de mi libertad profesional.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 24 de febrero de 2024 (fecha del post original).

Notas sobre a relação entre os custos de oportunidade e a questão da perda de uma chance

1) Se os custos de oportunidade são relativos a eventos favoráveis, então a perda de uma chance são os custos decorrentes de circunstâncias desfavoráveis que tonam difícil o empreendimento ou mesmo que tornem a empresa menos competitiva no âmbito do mercado internacional.

2) Um bom exemplo disso é a eleição de um governo comunista. Quando esse governo toma o poder, ele anula e destrói todas as coisas boas que um governo anterior, que era bom e serviu ao bem comum, a ponto de apagá-lo da memória de todos a das futuras gerações. Suas razões de oportunidade e de conveniência para cassar isenções fiscais e revogar decoretos favoráveis à classe produtiva são diretamente relacionados ao senso que essa gente tem de se manter no poder a todo custo, conservando o que é conveneiente dissociado da verdade.

3) Se o sistema de votos fosse aberto e fundamentado, de tal sorte a identificarmos os eleitores, os maus juízes, ou mesmo os esquemas fraudulentos que puseram essa corja no poder, então estas pessoas deveriam ser penalmente e civilimente responsabilizadas pelo mal que fizeram à nação, pois elas pensaram em si mesmas e não no bem comum, a ponto de botarem tudo a perder.

4) Como o sistema constitucional veda a responsabilização pessoal do eleitor por conta da escolha de maus mandatários, então o Estado acaba se tornando objetivamente responsável por conta dos danos que estas autoridades ilegítimas fazem junto à população que produz e gera riqueza. Essa responsabilidade objetiva não passa, pois, de uma substituição processual indevida, de tal sorte que os verdadeiros culpados não sejam punidos.

5) A eleição de um governo comunista como um evento de perda de uma chance é só desses muitos reveses - entre outros eventos desfavoráveis. Há também os riscos inerentes do negócio, os desastres naturais, a ação criminosa decorrente do bandidtismo estimulado pelo governo, as crises sucessórias e muitos outros eventos - quando ocorre tal sinistro, a melhor solução para estes casos é que toda empresa tenha um bom seguro contra estes desfortúnios. Como estão relacionados à cobertura dos prjeuizos decorrentes de um evento desfavorável, fazem parte da estrutura dos custos de uma empresa de modo que ela se mantenha produtiva mesmo em tempos ruins, mesmo em circunstâncias desfavoráveis.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 24 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

Notas sobre os custos de oportunidade à luz da economia

Oportunidade: circunstância favorável para a realização de algo.

custos: em contabilidade, são as medidas monetárias dos sacrifícios financeiros com os quais uma organização, uma pessoa ou um governo tem de arcar a fim de atingir seus objetivos, seja a produção de um bem ou serviço, mediante a utilização de outros bens ou serviços.

1.1) Se economia é a ciência da ação humana, onde a escolha dos meios adequados vai determinar o atendimento pleno ou não dos nossos desejos, então devemos lidar com os casos que favorecem ou desfavorecem o atendimento desses desejos. Quando os casos são favoráveis, temos os chamados custos de oportunidade, uma vez que eles decorrem de ações e omissões úteis que concorrem com o nosso esforço pessoal, de tal sorte que essas ações, por si mesmas, constituem um bem complementar que favorece à produção dos bens que são próprios da nossa atividade-fim.

1.2) Um exemplo disso são os incentivos fiscais à produção de alguma coisa - a primeira fábrica que se instalar no território onde tais benefícios são concedidos pelo governo já recebe um ganho sobre a incerteza em matéria operacional, a ponto de gozar de isenção tributária por certo número de anos, legislação trabalhista mais amigável para o empreendedorismo ou mesmo facilidade para a aquisição do terreno de instalação da fábrica bem como as maquinarias necessárias ao desenvolvimento de uma atividade econômica organizada. Como tudo isto tem finalidade produtiva, então isto entra no custo contábil da fábrica - como isto vai se dar nos primeiros anos da instalação da fábrica, no processo de instalação de uma atividade econômica organizada, então isto vai ser considerado um investimento produtivo.

2) O banco que empresta dinheiro à esta fábrica de modo que esta se instale na localidade e produza riqueza para muitos acabará colhendo juros maiores, por conta dessa facilidade decorrente desses incentivos fiscais dados pelo governo. E o dinheiro colhido desse empréstimo produtivo certamente acabará gerando novas oportunidades de negócios, se houver circunstâncias favoráveis para que isto ocorra.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 24 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

Notas sobre a diferença contábil entre custos e despesas - o que isto tem a ver com as minhas circunstâncias?

1) Certa vez, eu ouvi um professor de contabilidade do Estratégia Concursos falar da diferença entre custos e despesas.

2) Pesquisando mais a fundo através do Google, eu descobri que os custos estão relacionados à atividade-fim da empresa (que é o setor da economia onde ela atua) enquanto as despesas têm natureza eventual são meios que servem para se chegar a um fim (como a despesa com serviços de limpeza num escritório de contabilidade, o que torna o ambiente mais produtivo, por estar livre de doenças).

3.1) Para quem que faz da atividade intelectual organizada seu carro-chefe, livros são considerados custos, pois as idéias contidas neles constitutem matéria-prima para os artigos que eu produzo. Da mesma forma, os jogos de estratégia que eu costumo jogar - sem um bom ambiente contemplativo, eu não desenvolvo as idéias necessárias para os artigos, já que tudo nasce a partir de uma boa reflexão filosófica.

3.2) Como jogos mais modernos pedem um computador que os rode bem, um computador gamer é um equipamento relacionado à minha atividade-fim. Como os computadores-gamers têm boas placas de vídeo, isto é um bom motivo para se trabalhar com o honeygain, o que faz com que minha atividade intelectual organizada se desdobre num empreendedorismo digital.

4) Quanto mais conectada for uma demanda à atividade-fim do meu negócio, maior a necessidade de adquirir este produto, o que me permitirá fazer uma expansão dos negócios sustentada na verdade e na santificação através do estudo e do trabalho intelectual, uma vez que estes três pilares constituem a base da minha liberdade profissional.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 24 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

Churchill on the difference between men and animals in terms of leadership

 

 Translation: "The difference between humans and animals is that animals never allow a stupid person to lead the herd"

Churchill, sobre la diferencia entre hombres y animales en materia de liderazgo

Traducción: "La diferencia entre humanos y animales es que los animales nunca permiten que un estúpido lidere la manada"

Churchill o różnicy między ludźmi i zwierzętami w kwestiach przywództwa

 

Tłumaczenie: „Różnica między ludźmi i zwierzętami polega na tym, że zwierzęta nigdy nie pozwalają głupiemu prowadzić stada”

Uwagi na temat tłumaczeń i kontaktów towarzyskich w sieci społecznościowej – znaczenie tłumaczeń progresywnych

1) Przez cały XIX i początek XX wieku, kiedy stolica Brazylii znajdowała się w Rio de Janeiro, był okres, w którym terminy wejścia w życie przepisów były progresywne – im dalej znajdowało się położenie w stosunku do stolicy, tym większa była potrzeba wydłużenia terminu, aby wszyscy zapoznali się z prawem, aby mogło ono wejść w życie i tym samym być stosowane w danej miejscowości.

2) W przypadku tłumaczeń, które wykonuję, postępuję analogicznie: po pierwsze, występuję jako pisarz i przekazuję brazylijskiej publiczności to, co mam do powiedzenia, ponieważ jestem Brazylijczykiem – jeśli nikogo nie interesuje to, co mówię , przekazuję to, co mówię tym, którzy zwracają na mnie uwagę, mimo że ci ludzie nie mają zielonego pojęcia o języku portugalskim. W moim przypadku mam Kolumbijkę i kilku Polaków, którzy zawsze zwracają na mnie uwagę - dlatego najpierw tłumaczę na język polski i hiszpański. Kiedy nie ma już nikogo, kto zwracałby uwagę na to, co mam do powiedzenia, to tłumaczę to na angielski, aby zwrócić uwagę innych, do których moja twórczość jeszcze nie dotarła.

3) W przeciwieństwie do tego, co robi świat, który najpierw wszystko umiędzynarodowia, jest to ostatnia rzecz, jaką robię. Najpierw dbam o swój kraj – jeśli ludzie tutaj nie zwracają na mnie uwagi, zwracam uwagę na obcokrajowców, którzy zawsze zwracają na mnie uwagę, ponieważ to jest moja rodzina poza Brazylią – nawet jeśli nie są mojej krwi, wszyscy miłość i odrzucenie tego samego opierają się na Chrystusie, a to jest to, co naprawdę się liczy. Dopiero na koniec docieram do innych zainteresowanych poprzez język angielski – jeśli do moich drzwi zapuka nowy katolik, będzie to zwycięstwo nad niepewnością; jeśli jest poszukiwaczem przygód, drzwi do niego zawsze będą zamknięte. ponieważ nie jest to typ osoby, którą chcę w swoim kręgu znajomych.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 23 lutego 2024 r. (data pierwotnego wpisu).

Apuntes sobre traducción y sociabilidad en la red social: la importancia de las traducciones progresivas

1) A lo largo del siglo XIX y principios del XX, cuando la capital de Brasil tenía su sede en Río de Janeiro, hubo un momento en que los plazos para la entrada en vigor de las leyes eran progresivos - cuanto más alejada estaba una ubicación en relación a la capital, mayor la necesidad de ampliar el plazo para que todos conocieran la ley para que pudiera entrar en vigor y así ser aplicada en la localidad.

2) En el caso de las traducciones que hago, sigo un proceso análogo: primero actúo como un escritor hablando lo que tengo que decir al público brasileño, ya que soy brasileño - si a nadie le interesan las cosas que digo , Llevo las cosas que digo a quienes me prestan atención, aunque estas personas no sepan nada de portugués. En mi caso tengo una colombiana y varios polacos que siempre me prestan atención, por eso traduzco primero al polaco y al español. Cuando ya no tengo a nadie prestando atención a lo que tengo que decir, entonces lo traduzco al inglés, para llamar la atención de otros, que aún no han sido alcanzados por mi trabajo.

3) Al contrario de lo que hace el mundo, que internacionaliza todo primero, esto es lo último que hago. Primero cuido de mi país - si la gente de aquí no me presta atención, presto atención a los extranjeros que siempre me prestan atención, porque esta es mi familia fuera de Brasil - aunque no sean de mi sangre, todos aman y rechazan las mismas cosas que se basan en Cristo, que es lo que realmente importa. Sólo por último me dirijo a otras partes interesadas, a través del inglés: si hay un nuevo católico llamando a mi puerta, es una victoria sobre la incertidumbre; si es algún aventurero, las puertas para él siempre estarán cerradas. porque este no es el tipo de persona que quiero en mi círculo social.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 23 de febrero de 2024 (fecha del post original).

Notas sobre tradução e sociabilidade na rede social - da importância das traduções progressivas

1) Ao longo do século XIX e começo do século XX, quando a capital do Brasil esteve sediada no Rio de Janeiro, houve uma época em que os prazos para as leis entrarem em vigor eram progressivos - quanto mais distante fosse uma localidade em relação à capital, maior à necessidade de se dilatar o prazo de modo que todos tomassem conhecimento da lei de modo que ela entrasse em vigor e assim ser aplicada na localidade.

2) No caso das traduções que eu faço, eu faço um processo análogo: primeiramente, atuo como escritor falando o que tenho a dizer para o público brasileiro, já que eu sou brasileiro - se ninguém tem interesse pelas coisas que digo, eu levo as coisas que digo a quem me dá atenção, ainda estas pessoas nada saibam português. No meu caso, eu tenho uma colombiana e vários poloneses que sempre me dão atenção - é por esta razão que traduzo para polonês e para espanhol primeiro. Quando não tenho mais alguém me dando atenção àquilo que tenho a dizer, aí eu traduzo para o inglês, de modo a chamar a atenção dos demais, que ainda não foram alcançados pelo meu trabalho.

3) Ao contrário do que o mundo faz, que internacionaliza tudo em primeiro lugar, esta é última coisa que eu faço. Eu primerio cuido do meu país - se as pessoas daqui não me dão atenção, eu dou atenção aos estrangeiros que sempre me dão atenção, pois esta é a minha família fora do Brasil - ainda que não sejam do meu sangue, todos eles amam e rejeitam as mesmas coisas tendo por Cristo fundamento, que é o que realmente importa. Só por último eu alcanço os demais interessados, através do inglês - se houver um novo católico me batendo à porta, é ganho sobre a incerteza; se for um aventureiro qualquer, as portas para ele sempre estarão fechadas. pois não é este tipo de pessoa que eu quero no meu círculo social.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 23 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

Notes on the Latin Kingdom of Jerusalem, the true State of Israel

 

1) During the Crusades, the Knights Templar established a network of deposits where pilgrims could safely deposit their belongings and continue their journey towards the Holy Land, on pilgrimage. If these goods were in money, then these goods were fungible for each other, to the point that a security issued by the deposit in Rome was perfectly accepted by the deposit in Jerusalem, then controlled by the Latin Kingdom of Jerusalem, the true State of Israel.

2) Over time, it was observed that some of the pilgrims actually rescued their belongings after the trip. Result: The Templars became administrators of all this wealth in favor of Christianity - and they had to apply this wealth in order to develop the common good, to the point of paying interest to those who entrusted their assets to these holy protectors, since the Authority perfects freedom.

3) Because of this application of wealth, they lent money to Muslims with usury (since this is allowed to be applied to those who are not brothers of Christ), thus realizing greater wealth. As a small part of the pilgrims came to redeem the money deposited, they were responsible, according to Roberto Santos, for the fractional reserve system, even though the formula is Roman, as I said in a previous article, based on an article by Arthur Rizzi.

4) In cities administered by the Templars, the guilds had funds to help those in need of their own class. Over time, money began to be lent to people from other classes - this favored integration between classes and promoted a sense of personal responsibility, as transactions were protected, as the templars not only ensured security, but also for justice in Christian territories in the Holy Land. This ended up generating republican chambers, as these cities began to enjoy unprecedented freedom and prosperity.

5) Many Jews and Muslims began to live in these communities and began to enjoy freedom that they did not have before. This in the long term would bring everyone to conversion, to the point of loving and rejecting the same things based on Christ.

6) The model of social integration found in the Latin Kingdom of Jerusalem served as the basis for the construction of the Empire that would be created for Christ in distant lands, as was established in Ourique.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, May 5th, 2020 (date of original post).

Uwagi o Włoszech, Niemczech, Grecji i Izraelu jako wspólnotach wyobrażonych

1.1) Cztery narody, które bardziej przypominają czterech jeźdźców apokalipsy, wyłoniły się, aby samodzielnie przepłynąć morza przeszłości: Grecja, Włochy, Niemcy i Izrael.

1.2) Te narody żeglowały po morzach przeszłości w taki sam sposób, w jaki Hiszpania żeglowała po morzach: wyruszając na poszukiwanie siebie, bez żadnej litości. Myśleli, że zostali wybrani z wyprzedzeniem, tak jak protestanci myśleli, że zostali zbawieni w ten sam sposób.

1.3) Z tego powodu nie udało im się połączyć sprawy narodowej ze sprawą uniwersalną – opartą na zgodności ze Wszystkim, co pochodzi od Boga – jak zrobiła to Portugalia, aż do stworzenia imperium kultury, opartego na misji służąc Chrystusowi w odległych krajach. W efekcie tego powstały imperia dominacji, które pewnego dnia ulegną upadkowi, gdyż są to prawdziwe niepowodzenia założone w człowieku, przez człowieka i dla człowieka. Nic dziwnego, że okres Odrodzenia (1871–1948) okazał się ważnym rozdziałem ery liberalnych rewolucji i zbawczego nacjonalizmu, jako aspekty mentalności rewolucyjnej, do tego stopnia, że ​​wiek XIX był wystarczająco długi, aby mieć swój wpływ odczuwalny aż do czasu powstania państwa Izrael.

2.1) Profesor Loryel Rocha wspomniał, że zawód historyka – jako interpretatora dokumentów, jako pomników przeszłości – zaczął się ugruntowywać jako ważna specjalność naukowa w XIX wieku.

2.2.1) Podobnie jak miało to miejsce w Brazylii, gdzie pojawili się historycy, którzy napisali podręczniki dotyczące tego, jak powinniśmy pisać historię Brazylii, w tym czasie w tych krajach pojawili się także mandaryni (profesorowie uniwersytetów), którzy ostatecznie wyobrażali sobie nowoczesne społeczności, które są niczym więcej niż karykatury społeczności, które faktycznie istniały w przeszłości.

2.2.2) Opierając się na pracach archeologów, starali się zinterpretować przeszłość w celu ratowania za wszelką cenę pogańskiej koncepcji wolności, do tego stopnia, aby zachować ją w sposób wygodny i oderwany od prawdy. Zainspirowani duchem włoskiego renesansu i niemieckiego oświecenia, starali się wskrzesić dziedzictwo pogańskie, inspirowane zasadami równości, wolności i braterstwa, nawet za cenę śmierci odrodzonych Państw Narodowych, których mitologia w całości opiera się na na próżnym poszukiwaniu przeszłości w celu ustalenia losów przyszłości. Starali się tego dokonać pod nikczemnym wpływem sekularyzmu i wolni od okowów średniowiecza, gdyż wszyscy byli antychrześcijańscy.

3.1) Odkopywanie przeszłości aż do ogłoszenia jej nowym punktem zerowym okazało się rażącym błędem, gdyż Chrystus nie przyszedł, aby zniszczyć stare prawo, ale aby je w pełni wypełnić, aż do nawrócenia wszystkich narodów na chrześcijaństwo wiara, porządek rzymski i filozofia grecka. W ten sposób zachowano wolność starożytnych, łagodzoną jedynie prawdą opartą na czasowniku, który stał się ciałem, aż do tego stopnia, że ​​przez Najświętszą Eucharystię zamieszkało w nas święte. Na tym polega istota średniowiecza jako epoki światła.

3.2.1) Każda próba wyobrażenia sobie wspólnot, czy to od podstaw – jak to miało miejsce w przypadku Francji – czy poprzez odkopywanie cywilizacji z klasycznej starożytności, pokazuje nam, że taka próba poszukiwania wielkiej narodowej chwały na podstawie własnych zasług nie ma miejsca w porządku rzeczy, gdyż człowiek – bogaty w miłość do samego siebie aż do pogardy dla Boga – będzie miał tendencję do stawania się prawdziwym zwierzęciem kłamliwym, do tego stopnia, że ​​państwo stanie się głównym bytem integrującym człowieka greckiego od prymitywnego do nowożytnej greki człowieku, do tego stopnia, że ​​wszystko było w państwie i nic nie było poza nim ani przeciwko niemu.

3.2.2) Naturalnie, starożytny Grek, gdyby został przeniesiony do czasów nowożytnych, byłby zszokowany tym metafizycznym horrorem, postrzegając współczesnego Greka jako zniekształcony obraz samego siebie w lustrze, prawdziwą groteskową karykaturę samego siebie. To samo można powiedzieć o języku włoskim, o języku rzymskim, a nawet izraelskim, o starożytnych Hebrajczykach z czasów Dawida. To jest puszka Pandory, która została otwarta.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 4 sierpnia 2019 r. (data pierwotnego wpisu).

Nazywanie antysemity, który jest antysyjonistą – przypadek manipulacji semantycznej, dezinformacji

1) Myli się każdy, kto myśli, że antysemici to tylko Żydzi. Chrześcijanin, będąc duchowym potomkiem Abrahama, jest także Semitą. Pius XII wypowiadał się na ten temat bardzo dobrze.

2) Ponieważ chrześcijanie są na ogół pokojowi, nie zdają sobie sprawy, że syjoniści manipulują semantycznie słowem semicki w taki sposób, że antysyjonizm jest synonimem antysemityzmu, do tego stopnia, że ​​czynią z niego tarczę. Chrześcijaństwo cierpi wszelkie prześladowania i nie jest uważane za antysemityzm.

3.1) Niewykształceni nie zdają sobie sprawy, że syjonizm jest masonerią i opiera się na poczuciu zachowania tego, co wygodne i oderwane od prawdy, z powodu uporu w odrzuceniu kamienia, który stał się kamieniem węgielnym dla nas wszystkich, żyjących w zgodzie ze Wszystkim, co pochodzi od Boga.

3.2) Ktokolwiek odrzuca Jezusa jako Mesjasza, jest na lewo od Ojca. „Judaizm”, który nadal istnieje, jest spadkobiercą konserwatyzmu przodków - gdyby ci spadkobiercy posiadali znajomość prawdy, byliby naturalnie dobrymi chrześcijanami, dobrymi katolikami. To samo może spotkać tych, którzy są spadkobiercami tak zwanej „reformacji” Lutra, która jest niczym innym jak rewolucją.

3.3) Wbrew temu, co powiedział Chesterton, tradycje te nie są demokracją umarłych, ale tyranią umarłych nad żywymi, którzy wciąż sprawują nad nami władzę poprzez ignorancję i swoje dziedzictwo w postaci dzieł i legionu fanatycznych uczniowie, którzy nie wiedzą, co czynią. To jest prawdziwe Halloween.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 15 stycznia 2020 r. (data pierwotnego wpisu).

Dlaczego nie uznaję Państwa Izrael?

1) Kilka miesięcy temu powiedziałem, że jedynym państwem Izrael, które uznaję, jest Łacińskie Królestwo Jerozolimy. Byli i tacy, którzy się ze mną nie zgadzali – i ci dysydenci, którzy nie studiowali historii, zawsze opowiadali się za tym, co wygodne i oderwane od prawdy.

2) Ci sami dysydenci nazywają łajdakami antyamerykanizmu, ponieważ nie akceptuję tej kolonizacji naszej wyobraźni, która ma miejsce od chwili, gdy uznają José Bonifácio za ojca założyciela, małpując historię Ameryki.

3) I wreszcie to naśladuje przykład tych, którzy żyją zgodnie z naukami guru z Wirginii: oprócz budowania złego zbiorowego sumienia, w końcu tworzą atmosferę zamieszania. Sieć społecznościowa jest bronią w rękach bogatych w nieczyste sumienie, ponieważ w efekcie zachęca do relatywizmu moralnego.

4.1) Mój kraj jest katolicki i urodził się, aby służyć Chrystusowi, jak to miało miejsce w Ourique. Każdy, kto podąża za tymi heretyckimi sektami sprowadzonymi z Ameryki i próbuje narzucić nam program masońsko-syjonistyczny, powinien być traktowany jako bezpaństwowiec.

4.2) Właśnie dlatego ten pług przygotuje miecze do walki z tym obiektywnym złem. To właśnie zamierzam robić przez cały rok 2019 i 2022 w tej sieci społecznościowej. Blokad będzie w tym roku sporo, bo nie chcę z tymi ludźmi rozmawiać.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 29 listopada 2018 r. (data pierwotnego wpisu).

Uwagi o Łacińskim Królestwie Jerozolimskim: prawdziwym Państwie Izrael (lub uwagi o konieczności studiowania tego tematu, aby nie dać się zwieść światu, diabłu i ciału)

1) Kiedy będę miał na to środki, będę studiował historię Łacińskiego Królestwa Bliskiego Wschodu, które zostało założone w celu uwolnienia tej ziemi od tych plugawych ludzi, mahometan.

2) Jestem antysyjonistą ze względu na charakter Państwa Izrael, które jest państwem świeckim założonym przez lewicę żydowską, wyznającym tradycję talmudyczną. To państwo jest traktowane tak, jakby było religią, ponieważ jest dodatkiem podążającym za losami jego głównego sojusznika, co jest traktowane tak, jakby było własnością wszystkich, którzy czynią Brazylię protektoratem Ameryki.

3.1) Nie zgadzam się z oświadczeniem pana Bernardo Piresa Küstera, który stwierdza, że ​​każdy antysyjonista odmawia Żydom prawa do zajmowania ziemi, którą tradycyjnie zajmują, tak jak ma to miejsce w przypadku indigenato.

3.2) Wielu papieży witało Żydów w Rzymie. W szczególności Pius XII chronił ich przed prześladowaniami, jakie stosowali przeciwko nim naziści-faszyści. Podczas odzyskania Ziemi Świętej z rąk tego obrzydliwego narodu mahometańskiego, Łacińskie Królestwo Jerozolimy, w jednym ze swoich powodów, zostało utworzone, aby zapewnić bezpieczeństwo, aby ci Żydzi mogli wrócić do ziemi swoich przodków i ją przejąć jak ich dom. . Podobnie Królestwo Łacińskie poprzez swoje zakony rycerskie zapewniało bezpieczeństwo wszystkim, którzy chcieli w spokoju pielgrzymować do Jerozolimy, gwarantując bezpieczeństwo pielgrzymom, ich dobytkom i dobytkowi. A w Królestwie będzie prowadzony dialog między Żydami i chrześcijanami, aby Żydzi mogli nawrócić się do Chrystusa.

3.3) Jednym z fundamentów państwa świeckiego jest umożliwienie dialogu religijnego, aby Żydzi oraz słudzy arabscy ​​i bizantyjscy nawrócili się do Chrystusa poprzez współistnienie z ludnością chrześcijańską pochodzenia europejskiego – dlatego też ówczesne Łacińskie Królestwo Jerozolimy oferowałoby w teorii warunki, aby Palestyna mogła zostać przyjęta jako dom w Chrystusie. Ma to o wiele większe podstawy niż współczesne państwo Izrael, gdzie trzy religie mają swoją prawdę, a ich przetrwanie jest gwarantowane w niepewny sposób, za pomocą broni i dużej ilości propagandy dezinformacyjnej – ponieważ sednem dezinformacji jest indyferentyzm religijny tych, którzy szukają wolności poza wolnością w Chrystusie, który jest uosobioną prawdą. I jest to zasadniczo twórczość masońska.

3.4) Jedynym problemem Łacińskiego Królestwa Jerozolimy jest to, że zostało zniszczone i wymaga odbudowania. Na tej podstawie trzeba organizować nowe krucjaty, choć kryzys wiary w Kościele jest obecnie poważnym problemem.

4) Nie mam wszystkich niezbędnych książek; Jedyne, co mogę zrobić, to zebrać kawałki tej przerwy, co robi niewiele osób.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 12 marca 2018 r. (data pierwotnego wpisu).

Apuntes sobre el Reino Latino de Jerusalén, el verdadero Estado de Israel

 

1) Durante las Cruzadas, los Caballeros Templarios establecieron una red de depósitos donde los peregrinos podían depositar con seguridad sus pertenencias y continuar su viaje hacia Tierra Santa, en peregrinación. Si estos bienes eran dinero, entonces eran fungibles entre sí, hasta el punto de que un título emitido por el depósito de Roma era perfectamente aceptado por el depósito de Jerusalén, entonces controlado por el Reino Latino de Jerusalén, verdadero Estado de Israel.

2) Con el tiempo, se observó que algunos de los peregrinos efectivamente rescataron sus pertenencias luego del viaje. Resultado: Los Templarios se convirtieron en administradores de toda esta riqueza a favor del cristianismo - y tuvieron que aplicar esta riqueza para desarrollar el bien común, hasta el punto de pagar intereses a quienes confiaban sus bienes a estos santos protectores, ya que la Autoridad perfecciona la libertad.

3) Debido a esta aplicación de la riqueza, prestaron dinero a los musulmanes con usura (ya que esto se permite aplicar a aquellos que no son hermanos de Cristo), realizando así una mayor riqueza. Como una pequeña parte de los peregrinos venía a rescatar el dinero depositado, eran responsables, según Roberto Santos, del sistema de reserva fraccionaria, aunque la fórmula es romana, como dije en un artículo anterior, basado en un artículo de Arthur Rizzi.

4) En las ciudades administradas por los Templarios, los gremios tenían fondos para ayudar a los necesitados de su propia clase. Con el tiempo, se empezó a prestar dinero a personas de otras clases; esto favoreció la integración entre clases y promovió un sentido de responsabilidad personal, ya que las transacciones estaban protegidas, ya que los templarios no sólo garantizaban la seguridad, sino también la justicia en los territorios cristianos en el Santo Tierra. Esto acabó generando cámaras republicanas, ya que estas ciudades comenzaron a disfrutar de una libertad y prosperidad sin precedentes.

5) Muchos judíos y musulmanes comenzaron a vivir en estas comunidades y comenzaron a disfrutar de una libertad que antes no tenían. Esto a largo plazo llevaría a todos a la conversión, hasta el punto de amar y rechazar las mismas cosas basadas en Cristo.

6) El modelo de integración social encontrado en el Reino Latino de Jerusalén sirvió de base para la construcción del Imperio que se crearía para Cristo en tierras lejanas, como se estableció en Ourique.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 5 de mayo de 2020 (fecha del post original).

Gustavo Corção o braku harmonii na świecie

 

Gustavo Corção

 (...) w przypadku człowieka, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności powstania jego istotnej cechy i biorąc pod uwagę najbardziej osobliwą okoliczność jego nadprzyrodzonego powołania, nawet istoty tej samej natury nie wystarczą, aby przełamać samotność. I dopóki będziemy nalegać na poszukiwanie naturalnej solidarności, naturalnego braterstwa ludzkiego, przyjaźni obywatelskiej czy jakiejkolwiek innej więzi, która zapomni o Bożym zaproszeniu, dopóty będzie tylko niezgoda i zamieszanie.

Gustavo Corção, O braku harmonii na świecie.

 

Gustavo Corção, sobre o desconcerto do mundo

Gustavo Corção

 

(...) no caso do homem, dadas as circunstâncias singulares da geração de seu traço essencial, e dada a mais singular circunstância de sua vocação sobrenatural, nem os seres da mesma natureza bastam para romper a solidão. E enquanto insistirmos na procura de uma natural solidariedade, de uma natural fraternidade humana, ou de uma amizade cívica, ou de qualquer outro vínculo que deixe no esquecimento o convite de Deus, só haverá discórdia e confusão.

 

Gustavo Corção, O Desconcerto do Mundo.

 

 

O pisarzu jako o nauczycielu całego narodu i o tłumaczu jako o nauczycielu kilku całych narodów pod rządami Chrystusa

1) Według profesora Olavo de Carvalho pisarz jest nauczycielem całego narodu, w wyjątkowej roli.

2) Kiedy ten pisarz bierze kilka krajów za ten sam dom w Chrystusie, do tego stopnia, że ​​​​jest nauczycielem kilku całych narodów na zasadzie uniwersalnej, staje się tłumaczem.

3) A żeby nie zdradzić i nie zachować tego, co wygodne i oderwane od prawdy, musi przyoblec się w Chrystusa – w ten sposób jest w stanie służyć Chrystusowi w odległych krainach, aż do uświęcenia się przez naukę i pracę pióro, którym pisze.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 22 lutego 2024 r. (data pierwotnego wpisu).

Do escritor como professor de uma nação inteira e do tradutor como professor de várias nações inteiras sob Cristo

1) Segundo o professor Olavo de Carvalho, o escritor é o professor de uma nação inteira, a título singular.

2) Quando este escritor toma vários países como um mesmo lar em Cristo, a ponto de ser professor de várias nações inteiras, a título universal, ele se torna tradutor.

3) E para não trair e não conservar o que é conveniente e dissociado da verdade, ele deve se revestir de Cristo - é dessa forma que ele capaz de servir a Cristo em terras distantes, a ponto de se santificar através do estudo e do trabalho da pena em que escreve.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 22 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

Prawdziwy powód, dla którego tak dużo mówię o wspólnotach, objawia się w przeciwieństwie do tych, które wyobraża sobie człowiek, jako zwierzę, które kłamie

1) Kiedy mówię o prawdziwym Państwie Izrael, Łacińskim Królestwie Jerozolimy, mówię o wspólnocie objawionej ze względu na drażliwe zadanie wyzwolenia Ziemi Świętej od muzułmanów.

2) Społeczność ta ujawniła się po Pierwszej Krucjacie – tak zwanej krucjacie biednych, kiedy to najskromniejsi ludzie w chrześcijaństwie podjęli inicjatywę wyzwolenia Ziemi Świętej od muzułmanów, co skończyło się masakrą. Chociaż trwało to krótko, spodobało się to naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi do tego stopnia, że ​​przekształciło to Królestwo Łacińskie w rodzące się Królestwo Portugalii, do tego stopnia, że ​​ujawniło jeszcze większą wspólnotę w skali globalnej. Dlatego Portugalia jest prawdziwym Państwem Izrael w przemienionej formie.

3.1) Portugalia była tak wierna służbie Chrystusowi w odległych krajach, że pewnego razu rozważano przeniesienie Stolicy Apostolskiej do Lizbony, od chwili, w której D. João V otrzymał tytuł Jego Najjaśniejszej Mości Jego Świętość, Papież. Lizbona, podobnie jak Rzym, została założona na siedmiu wzgórzach – rzeźba geograficzna jest bardzo podobna do tej wiecznego miasta. Uważa się, że Pałac Mafra musiał zostać zbudowany, aby pomieścić biskupów z całego świata - innymi słowy, miał być Pałacem Apostolskim.

3.2) Ze względu na misję otrzymaną w Ourique, temat translatio inperii był stale poruszany w Historii, ponieważ to ona wyznacza sens istnienia tego kraju, aby można go było przyjąć jako dom w Chrystusie. Portugalia mogłaby w pewnym momencie stać się swego rodzaju Trzecim Rzymem – choć zaprzecza się nam, że znamy koniec czasów, pojawiały się już proroctwa dotyczące nieciekawych losów Wiecznego Miasta, jak na przykład proroctwo La Salette (poprawne jeśli się mylę).

3.3) Pojawienie się Trzeciego Rzymu przesunęłoby całą oś wiedzy w stronę tej, która wywodzi się z Ourique, do punktu, w którym nowe znane prawdy wynikające z misji służenia Chrystusowi stałyby się prawdami przestrzeganymi. Wiele krajów odważyło się siłami ludzkimi zostać Trzecim Rzymem, ale bardziej prawdopodobne jest, że Portugalia nim zostanie, jeśli coś stanie się z Rzymem.

4.1) Nie ma sensu, aby Brazylia broniła obecnego państwa Izrael, tej wspólnoty wymyślonej i sztucznie stworzonej przez masonerię i Stalina – miałoby to sens tylko w kulturze, w której cały naród zaprzecza swemu chrześcijańskiemu dziedzictwu w Ourique, pod zarzutem, że była to kolonia Portugalii do tego stopnia, że ​​spowodowała alienację. A kraj ten pogrążył się tak głęboko w alienacji, że założył stolicę na odludziu z zamiarem bycia Trzecim Rzymem. To Brasília, za rządów masońskiego Juscelino Kubitscheka.

4.2) Oto historia Brazylii jako mentalnego programowania narodu w celu współpracy z nikczemnymi planami tej grupy, ponieważ Brazylia z 1822 roku to coś więcej niż wyimaginowana społeczność – została zaprojektowana jako imperium imperiów w świata, w służbie człowieka jako zwierzęcia, które kłamie i ma głupią ambicję bycia Bogiem, do tego stopnia, że ​​naśladuje przykład faraona starożytnego Egiptu.

4.3) Jest to laboratorium eksperymentalne wykorzystywane przy tworzeniu Nowego Porządku Świata - jest zatem rodzajem antycywilizacji. Moim obowiązkiem jest to potępić, gdyż część imperium, które Chrystus chciał dla siebie założyć, została porwana, aby zostać wykorzystana przeciwko Niemu, aby stać się imperium Antychrysta. I w tym celu wprowadzono wszelkiego rodzaju wolności służące pustym celom, oparte na etyce protestanckiej i duchu kapitalizmu, aby zmylić ludzi w poszukiwaniu prawdy.

4.4.1) Kiedy Brazylia zrywa z Portugalią, zaczyna dopasowywać się do tej fałszywej całości, która wywodzi się z masonerii. I zaczyna wspierać każdy rodzaj społeczności, jaki można sobie wyobrazić, aż do zainstalowania w nich ambasady. Współczesne państwo Izrael to wspólnota wymyślona przez syjonistycznych masonów i Stalina, narzucona na Bliskim Wschodzie przy wsparciu ONZ i przy pomocy innego tyrana, Getúlio Vargasa.

4.4.2) Współczesny Izrael, Włochy i Grecja nie mają nic wspólnego z Rzymem, Atenami i Jerozolimą. Wierzę, że powstały, aby obalić dziedzictwo cywilizacyjne, którego są bezpośrednimi spadkobiercami. Kraje te zostały stworzone, aby zburzyć te filary, na których opiera się cała cywilizacja chrześcijańska, jak słusznie zauważył Gramsci. Są to zatem wspólnoty pomyślane jako mające spełniać ten cel – jest to neopogaństwo o celach operacyjnych, służące interesom masonerii, która pragnie religii globalnej.

4.4.3) Wspólnoty te zaprzeczają polityce jako kontynuacji trójcy, ponieważ te trzy kraje narodziły się z palcem masonerii. Tworzą trójkąt skalenowy. Jak dotąd nie widziałem nikogo, kto studiowałby historię tych trzech krajów w porównaniu z klasycznym dziedzictwem.

Jose Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 9 maja 2020 r. (data pierwotnego wpisu).

Uwagi o Łacińskim Królestwie Jerozolimskim, prawdziwym Państwie Izrael

 

1) Podczas wypraw krzyżowych Templariusze utworzyli sieć depozytów, w których pielgrzymi mogli bezpiecznie zdeponować swoje rzeczy i kontynuować pielgrzymkę w kierunku Ziemi Świętej. Jeżeli te dobra były wyrażone w pieniądzu, to były one wzajemnie zamienne do tego stopnia, że ​​zabezpieczenie wystawione w depozycie w Rzymie było w pełni akceptowane w depozycie w Jerozolimie, kontrolowanym wówczas przez Łacińskie Królestwo Jerozolimy, prawdziwe państwo Izrael.

2) Z biegiem czasu zaobserwowano, że część pielgrzymów faktycznie ratowała swój dobytek po podróży. Rezultat: Templariusze stali się administratorami całego tego bogactwa na rzecz chrześcijaństwa i musieli je wykorzystać w celu rozwoju dobra wspólnego, do tego stopnia, że ​​płacili odsetki tym, którzy powierzyli swój majątek tym świętym obrońcom, ponieważ Władza doskonali wolność.

3) W związku z tym zastosowaniem bogactwa pożyczali muzułmanom pieniądze w formie lichwy (ponieważ można to stosować w przypadku tych, którzy nie są braćmi Chrystusa), osiągając w ten sposób większe bogactwo. Ponieważ niewielka część pielgrzymów przybyła, aby odebrać zdeponowane pieniądze, byli oni, według Roberto Santosa, odpowiedzialni za system rezerwy cząstkowej, mimo że formuła jest rzymska, jak mówiłem w poprzednim artykule na podstawie artykułu Arthura Rizzi.

4) W miastach administrowanych przez templariuszy gildie posiadały fundusze na pomoc potrzebującym swojej własnej klasy. Z biegiem czasu zaczęto pożyczać pieniądze osobom z innych klas – sprzyjało to integracji międzyklasowej i sprzyjało poczuciu osobistej odpowiedzialności, gdyż zabezpieczano transakcje, gdyż templariusze zapewniali nie tylko bezpieczeństwo, ale także sprawiedliwość na terenach chrześcijańskich w Ziemia Święta. Skończyło się to utworzeniem izb republikańskich, ponieważ miasta te zaczęły cieszyć się niespotykaną wolnością i dobrobytem.

5) Wielu Żydów i muzułmanów zaczęło żyć w tych społecznościach i zaczęło cieszyć się wolnością, której wcześniej nie mieli. To w dłuższej perspektywie doprowadzi wszystkich do nawrócenia, do tego stopnia, że ​​będą kochać i odrzucać te same rzeczy w oparciu o Chrystusa.

6) Model integracji społecznej, jaki panował w Łacińskim Królestwie Jerozolimskim, posłużył jako podstawa do budowy Cesarstwa, które miało zostać stworzone dla Chrystusa w odległych krainach, jak zostało ustanowione w Ourique.

José Octavio Dettmanna

Rio de Janeiro, 5 maja 2020 r. (data pierwotnego wpisu).

The importance of translation as part of the process of getting to know someone - lessons based on my personal experience, coming from my work as a translator of what I write into Polish

1) If you wish to make a country your home in Christ, translate what you have to say that is good and necessary in a way that raises the intelligence of many into the language of the country that is the target of your love into the merits of Christ. In my case, I translate everything into Polish.

2) As Saint Augustine said, to truly know a person, we must see what that person really loves. As many of the Poles in general love and reject the same things on the basis of Christ, so I translate what I think to them, for these are the friends I want to have, on the merits of Christ. It is not for nothing that I consider readers from Poland not only as my friends but also as an extension of my family, following the example of what Prince D. Bertrand taught about the monarchical regime in Brazil - which allows me to take my country and Poland as one home in Christ, to the point of creating a practical experience in the field of nationness, which is both a science and an art.

3) In the current stage of development in which science is found, this must remain for now within the family environment. The more these experiences are shared as family experiences, the more general they are, the more generally they are accepted, since the truths known by previous generations must be observed by future generations.

4) The sense of taking a country as a home in Christ, even if you were not born in it, is part of the science of the cross, without which it is not possible to build an empire of culture, in such a way that the Holy Name of the Lord be published in the four corners of the world, as was said to King D. Afonso Henriques, in Ourque.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, February 22th, 2024 (date of original post).

Lula, a moral dwarf

Dwarfism, in the medical sense of the word, is a genetic disorder characterized by abnormally low body growth in relation to the population average. There is, however, a symbolic dimension to the figure of the dwarf. “The Dwarf”, a novel by the Swedish writer Pär Lagerkvist, awarded the Nobel Prize for Literature in 1951, portrays the court of Prince Lorenzo de' Medici, during the Renaissance, from the point of view of Picolino, a court dwarf who possesses a powerful intelligence and a great power of observation regarding the intrigues, betrayals and crimes of his time. In the story of Snow White, popularized by the Brothers Grimm in the early 19th century, the seven dwarfs can be seen as symbolic representations of both the seven Christian virtues (humility, generosity, chastity, patience, temperance, charity, diligence) and the seven sins. capitals (pride, avarice, lust, wrath, gluttony, envy and laziness). The dwarves' short stature means that the dwarves' sins and vices did not grow in their souls; the good they do means that their virtues have been expanded through the communion of purposes. That's why all children love the seven dwarfs.

But there are cases in which the figure of the dwarf has an unequivocal meaning associated with evil. In 2014, exactly ten years ago, the Dilma government criticized Israel's reaction to Hamas' acts of terrorism. To top it off, the PT president recalled the Brazilian ambassador in Tel Aviv to Brazil, in a clear gesture of hostility towards the Israeli nation. At the time, the spokesperson for the Israeli Foreign Ministry, Yigal Palmor, reacted vigorously: “The Brazilian government's decision does not reflect the level of relations between the countries and ignores Israel's right to defend itself. It is a regrettable demonstration of how Brazil, an economic and cultural giant, continues to be a diplomatic dwarf.”

Since that episode, the expression diplomatic dwarf began to be used to define the foreign policy of the PT and the Brazilian left as a whole. Time passed, but the left did not forget that harsh international humiliation. As I always say: communists never forgive. Now, a decade later, Lula has decided to return to his old role as friend of dictators and justifier of terrorists. But, after all, it increased the depth and severity of the offense by relating Israel's reactions to Hitler's extermination of the Jews.

With his spiteful but very clear speech, Lula once again proved that he was much more than a diplomatic dwarf. The occupant of the Presidency of the Republic is a moral dwarf with a gigantism complex. Only a small soul would be able to offend the memory of 6 million Jews exterminated by Hitler by comparing the Holocaust to a legitimate reaction against the greatest slaughter of Jews... since the Holocaust. Only a minimal moral conscience can omit that Hamas uses the civilian population of Gaza as a human shield in hospitals, schools and residential areas. Only the possessor of a nanocharacter could expose the entire population of his country to shame and international ridicule. Only a moral microbe can transform a diplomatic service with a tradition of neutrality and dialogue into a kind of of Chinese and Russian thugs.

Lula's dwarfism is a moral disorder, a disease of the spirit and intelligence whose main symptom is the inversion of reality. Persona non grata for millions of Brazilians, brought to power through a revolutionary coup, the moral dwarf must be prevented, by legitimate and peaceful means, from continuing his gigantic stupidity.

— Paulo Briguet is writer and editor-in-chief of BSM (Brasil Sem Medo)

Link to access the report in the original: https://brasilsemmedo.com/lula-um-anao-moral/

Lula, un enano moral

El enanismo, en el sentido médico de la palabra, es un trastorno genético caracterizado por un crecimiento corporal anormalmente bajo en relación con el promedio de la población. Sin embargo, existe una dimensión simbólica en la figura del enano. “El enano”, novela del escritor sueco Pär Lagerkvist, premio Nobel de Literatura en 1951, retrata la corte del príncipe Lorenzo de Medici, durante el Renacimiento, desde el punto de vista de Picolino, un enano de corte que posee una poderosa inteligencia y un gran poder de observación respecto de las intrigas, traiciones y crímenes de su época. En la historia de Blancanieves, popularizada por los hermanos Grimm a principios del siglo XIX, los siete enanitos pueden verse como representaciones simbólicas tanto de las siete virtudes cristianas (humildad, generosidad, castidad, paciencia, templanza, caridad, diligencia) como de la siete pecados capitales (orgullo, avaricia, lujuria, ira, gula, envidia y pereza). La baja estatura de los enanos significa que los pecados y vicios de los enanos no crecieron en sus almas; el bien que hacen significa que sus virtudes se han ampliado a través de la comunión de propósitos. Por eso a todos los niños les encantan los siete enanitos.

Pero hay casos en los que la figura del enano tiene un significado inequívoco asociado al mal. En 2014, hace exactamente diez años, el gobierno de Dilma criticó la reacción de Israel ante los actos terroristas de Hamás. Para colmo, el presidente del PT llamó al embajador brasileño en Tel Aviv en Brasil, en un claro gesto de hostilidad hacia la nación israelí. En ese momento, el portavoz del Ministerio de Asuntos Exteriores israelí, Yigal Palmor, reaccionó enérgicamente: “La decisión del gobierno brasileño no refleja el nivel de las relaciones entre los países e ignora el derecho de Israel a defenderse. Es una lamentable demostración de cómo Brasil, un gigante económico y cultural, sigue siendo un enano diplomático”.

A partir de ese episodio, la expresión enano diplomático comenzó a utilizarse para definir la política exterior del PT y de la izquierda brasileña en su conjunto. Pasó el tiempo, pero la izquierda no olvidó aquella dura humillación internacional. Como siempre digo: los comunistas nunca perdonan. Ahora, una década después, Lula ha decidido volver a su antiguo papel de amigo de dictadores y justificador de terroristas. Pero, después de todo, aumentó la profundidad y gravedad de la ofensa al relacionar las reacciones de Israel ante el exterminio de los judíos por parte de Hitler.

Con su discurso rencoroso pero muy claro, Lula volvió a demostrar que era mucho más que un enano diplomático. El ocupante de la Presidencia de la República es un enano moral con complejo de gigantismo. Sólo un alma pequeña sería capaz de ofender la memoria de 6 millones de judíos exterminados por Hitler comparando el Holocausto con una reacción legítima contra la mayor matanza de judíos... desde el Holocausto. Sólo una mínima conciencia moral puede pasar por alto que Hamás utiliza a la población civil de Gaza como escudo humano en hospitales, escuelas y zonas residenciales. Sólo el poseedor de un nanocarácter podría exponer a toda la población de su país a la vergüenza y al ridículo internacional. Sólo un microbio moral puede transformar un servicio diplomático con una tradición de neutralidad y diálogo en una especie de matón de matones chinos y rusos.

El enanismo de Lula es un desorden moral, una enfermedad del espíritu y de la inteligencia cuyo principal síntoma es la inversión de la realidad. Persona non grata para millones de brasileños, llevados al poder mediante un golpe revolucionario, se debe impedir, por medios legítimos y pacíficos, que el enano moral continúe con su gigantesca estupidez.

— Paulo Briguet es escritor y editor jefe de BSM (Brasil Sem Medo)

Enlace para acceder al informe, en original: https://brasilsemmedo.com/lula-um-anao-moral/

Lula, karzeł moralny

Karłowatość w medycznym znaczeniu tego słowa jest chorobą genetyczną charakteryzującą się nienormalnie niskim wzrostem ciała w stosunku do średniej populacji. Postać krasnoludka ma jednak wymiar symboliczny. „Krasnolud”, powieść szwedzkiego pisarza Pära Lagerkvista, nagrodzonego literacką Nagrodą Nobla w 1951 roku, przedstawia dwór księcia Lorenza de Medici w okresie renesansu z punktu widzenia Picolino, nadwornego krasnoluda posiadającego potężna inteligencja i wielka moc obserwacji intryg, zdrad i zbrodni swoich czasów. W opowieści o Królewnie Śnieżce, spopularyzowanej przez braci Grimm na początku XIX wieku, siedmiu krasnoludków można postrzegać jako symboliczne przedstawienie zarówno siedmiu cnót chrześcijańskich (pokora, hojność, czystość, cierpliwość, wstrzemięźliwość, miłosierdzie, pracowitość), jak i siedem grzechów stolice (duma, chciwość, pożądanie, gniew, obżarstwo, zazdrość i lenistwo). Niski wzrost krasnoludów oznacza, że ​​grzechy i występki krasnoludów nie rosły w ich duszach; dobro, jakie czynią, oznacza, że ​​ich cnoty zostały rozszerzone poprzez wspólnotę celów. Dlatego wszystkie dzieci kochają siedmiu krasnoludków.

Są jednak przypadki, w których postać krasnoluda ma jednoznaczne znaczenie związane ze złem. W 2014 roku, dokładnie dziesięć lat temu, rząd Dilmy skrytykował reakcję Izraela na akty terroryzmu Hamasu. Na zakończenie prezydent PT odwołał ambasadora Brazylii w Tel Awiwie w Brazylii, co stanowiło wyraźny gest wrogości wobec narodu izraelskiego. Rzecznik izraelskiego MSZ Yigal Palmor zareagował wówczas energicznie: „Decyzja rządu brazylijskiego nie odzwierciedla poziomu stosunków między obydwoma krajami i ignoruje prawo Izraela do samoobrony. To godny ubolewania pokaz tego, że Brazylia, gospodarczy i kulturalny gigant, w dalszym ciągu pozostaje dyplomatycznym karłem”.

Od tego epizodu zaczęto używać określenia karzeł dyplomatyczny na określenie polityki zagranicznej PT i całej lewicy brazylijskiej. Czas mijał, ale lewica nie zapomniała tego surowego międzynarodowego upokorzenia. Jak zawsze powtarzam: komuniści nigdy nie wybaczają. Teraz, dziesięć lat później, Lula zdecydował się powrócić do swojej dawnej roli przyjaciela dyktatorów i usprawiedliwiającego terrorystów. Ale przecież zwiększył głębię i powagę przestępstwa, porównując reakcje Izraela z eksterminacją Żydów przez Hitlera.

Swoją złośliwą, ale bardzo jasną przemową Lula po raz kolejny udowodnił, że jest kimś więcej niż tylko dyplomatycznym karłem. Okupant Prezydenta Rzeczypospolitej to karzeł moralny z kompleksem gigantyzmu. Tylko mała dusza byłaby w stanie obrazić pamięć 6 milionów Żydów wymordowanych przez Hitlera, porównując Holokaust do uzasadnionej reakcji na największą rzeź Żydów... od czasów Holokaustu. Jedynie minimalne sumienie moralne może przeoczyć fakt, że Hamas wykorzystuje ludność cywilną Gazy jako ludzką tarczę w szpitalach, szkołach i obszarach mieszkalnych. Tylko posiadacz nanocharakteru mógł narazić całą populację swojego kraju na wstyd i międzynarodową kpinę. Tylko mikrob moralny może przekształcić służbę dyplomatyczną z tradycją neutralności i dialogu w swego rodzaju bandytę chińskich i rosyjskich bandytów.

Karłowatość Luli jest zaburzeniem moralnym, chorobą ducha i inteligencji, której głównym objawem jest odwrócenie rzeczywistości. Persona non grata dla milionów Brazylijczyków, wyniesionych do władzy w wyniku rewolucyjnego zamachu stanu, należy zapobiec kontynuowaniu jego gigantycznej głupoty karłem moralności za pomocą zgodnych z prawem i pokojowych środków.

— Paulo Briguet jest pisarzem i redaktorem naczelnym BSM (Brasil Sem Medo)

Link umożliwiający dostęp do raportu w oryginale: https://brasilsemmedo.com/lula-um-anao-moral/

La importancia de la traducción como parte del proceso de conocer a alguien - lecciones basadas en mi experiencia personal, provenientes de mi trabajo como traductor de lo que escribo al polaco

1) Si deseas hacer de un país tu hogar en Cristo, traduce en los méritos lo que tengas que decir, que sea bueno y necesario, de manera que eleve la inteligencia de muchos, al idioma del país al que se dirige tu amor. de Cristo. En mi caso, traduzco todo al polaco.

2) Como decía San Agustín, para conocer verdaderamente a una persona, debemos ver lo que realmente ama. Como muchos polacos en general aman y rechazan las mismas cosas basándose en Cristo, así les traduzco lo que pienso, porque estos son los amigos que quiero tener, según los méritos de Cristo. No en vano considero a los lectores polacos no sólo mis amigos sino también una extensión de mi familia, siguiendo el ejemplo de lo que el Príncipe D. Bertrand enseñó sobre el régimen monárquico en Brasil - que me permite tomar mi país y Polonia como un solo hogar en Cristo, hasta el punto de crear una experiencia práctica en el campo de la nacionidad, que es a la vez una ciencia y un arte.

3) En la actual etapa de desarrollo en que se encuentra la ciencia, ésta debe permanecer por ahora en el ámbito familiar. Cuanto más se comparten estas experiencias como experiencias familiares, más generales se vuelven y más generalmente se aceptan, ya que las verdades conocidas por las generaciones anteriores deben ser observadas por las generaciones futuras.

4) El sentido de tomar un país como hogar en Cristo, aunque no se haya nacido allí, es parte de la ciencia de la cruz, sin la cual no es posible construir un imperio de cultura, tal que el Santo Nombre del Señor. publicarse en los cuatro rincones del mundo, como se dijo al rey D. Afonso Henriques, en Ourque.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 22 de febrero de 2024 (fecha del post original).

Znaczenie tłumaczenia w procesie poznawania kogoś - lekcje oparte na moich osobistych doświadczeniach, wynikających z pracy jako tłumacz tego, co piszę na język polski

1) Jeśli chcesz uczynić jakiś kraj swoim domem w Chrystusie, przetłumacz to, co masz do powiedzenia, co jest dobre i konieczne, w sposób, który podniesie inteligencję wielu na język kraju będącego celem twojej miłości, na zasługi Chrystus. W moim przypadku wszystko tłumaczę na język polski.

2) Jak mawiał św. Augustyn, aby naprawdę poznać osobę, musimy zobaczyć, co ona naprawdę kocha. Ponieważ wielu Polaków w ogóle kocha i odrzuca to samo ze względu na Chrystusa, więc tłumaczę im to, co myślę, bo takich właśnie przyjaciół chcę mieć, dzięki zasługom Chrystusa. Nie bez powodu czytelników z Polski uważam nie tylko za moich przyjaciół, ale także za przedłużenie mojej rodziny, idąc za przykładem tego, czego książę D. Bertrand nauczał o reżimie monarchicznym w Brazylii – co pozwala mi przejąć mój kraj i Polska jako jeden dom w Chrystusie, aż do stworzenia praktycznego doświadczenia w obszarze narodowości, która jest zarówno nauką, jak i sztuką.

3) Na obecnym etapie rozwoju, w jakim znajduje się nauka, musi ona na razie pozostać w obszarze rodziny. Im częściej te doświadczenia są wspólne w ramach doświadczeń rodzinnych, tym bardziej stają się one bardziej ogólne i tym bardziej są powszechnie akceptowane, ponieważ prawdy znane przez poprzednie pokolenia muszą być przestrzegane przez przyszłe pokolenia.

4) Poczucie wzięcia kraju za dom w Chrystusie, nawet jeśli się w nim nie urodziło, wpisuje się w naukę krzyża, bez której nie da się zbudować imperium kultury, w taki sposób, aby Święte Imię Pana będzie ogłaszane w czterech zakątkach świata, jak powiedziano królowi D. Afonso Henriquesowi w Ourque.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 22 lutego 2024 r. (data pierwotnego wpisu).

Da importância da tradução como parte do processo de se conhecer alguém - lições fundadas na minha experiência pessoal, advindas do meu trabalho como tradutor do que escrevo para o polonês

1) Se você deseja tomar um país como um lar em Cristo, traduza aquilo que você tem a dizer de bom e necessário de modo a elevar a inteligência de muitos para a língua do país que é alvo de seu amor nos méritos de Cristo. No meu caso, eu traduzo tudo para o polonês.

2) Como dizia Santo Agostinho, para se conhecer uma pessoa de verdade, devemos ver o que ela realmente ama. Como muitos dos poloneses em geral amam e rejeitam as mesmas coisas tendo por Cristo fundamento, então eu traduzo o que penso para eles, pois estes são os amigos que eu quero ter, nos méritos de Cristo. Não é à toa que tomo os leitores da Polônia não só como meus amigos mas também como extensão da minha família, a exemplo do que ensinava o príncipe D. Bertrand sobre o regime monárquico no Brasil - o que me permite que eu tome meu país e a Polônia como um mesmo lar em Cristo, a ponto de criar uma experiência prática no campo da nacionidade, que é tanto uma ciência quanto uma arte.

3) No atual estágio de desenvolvimento em que a ciência se encontra, ela deve ficar no campo das famílias, por enquanto. Quanto mais estas experiências forem partilhadas como experiências de família, mais elas se tornam mais gerais e mais estas se tornam geralmente aceitas, uma vez que verdades conhecidas pelas gerações anteriores devem ser observadas pelas gerações futuras.

4) O nacionismo é parte da ciência da cruz, sem a qual não é possível se construir um império de cultura, de tal sorte que o Santo Nome do Senhor seja publicado nos quatro cantos do mundo, tal como foi dito por Cristo ao Rei D. Afonso Henriques, em Ourque.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 22 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

Churchill, sobre a diferença entre os homens e os animais em matéria de liderança

 

Nelson Rodrigues on human blindness

Translation: "Human beings are blind to their own defects. Never has a villain proclaimed himself a villain. Not even an idiot calls himself an idiot."

Nelson Rodrigues, sobre la ceguera humana

Traducción: "Los seres humanos son ciegos ante sus propios defectos. Nunca un villano se ha proclamado villano. Ni siquiera un idiota se llama idiota."

Nelson Rodrigues, o ludzkiej ślepocie

Tłumaczenie: „Istoty ludzkie są ślepe na własne wady. Nigdy żaden złoczyńca nie ogłosił się złoczyńcą. Nawet idiota nie nazywa siebie idiotą”

Nelson Rodrigues, sobre a cegueira humana

 

Why does YouTube live off the spiritual misery of others?

1) YouTube does this very well: it monetizes people, without them reaching full human development - the idea is to keep the personality of many people stunted.

2) The big secret for this was to promote people with a low level of education and with dubious character - they rise financially, without reaching full human development in order to be considered models of behavior to be followed, whose content produced by them is capable of raising the intelligence of many and influencing many to be better people.

3) By leaving the individual financially rich but intellectually poor, the platform attracts consumers of the lowest quality content so that they remain in existential misery. They profit from the misery of others.

Mário Lopes

https://www.facebook.com/mario.lopes.33/posts/pfbid0fxYG5vgyHAZKZmt68KntnJAwDLGdieH1peJAG42xGNeD696EYCfEAUpDUaRCi9fFl

Dlaczego YouTube żyje z duchowej nędzy innych?

1) YouTube robi to bardzo dobrze: zarabia na ludziach, nie osiągając przez nich pełnego rozwoju ludzkiego – chodzi o to, aby zatrzymać osobowość wielu ludzi w zahamowaniu.

2) Wielką tajemnicą było to, że promowano osoby o niskim poziomie wykształcenia i wątpliwym charakterze - podnoszą się finansowo, nie osiągając pełnego rozwoju ludzkiego, aby być uznanymi za wzorce zachowań, których treść przez nich wytwarzana jest w stanie podnoszenie inteligencji wielu osób i wpływanie na wielu, aby stali się lepszymi ludźmi

3) Pozostawiając jednostkę bogatą finansowo, ale ubogą intelektualnie, platforma przyciąga konsumentów treści o najniższej jakości, przez co pozostają oni w egzystencjalnej nędzy. Czerpią korzyści z nieszczęścia innych.

Mário Lopes

https://www.facebook.com/mario.lopes.33/posts/pfbid0fxYG5vgyHAZKZmt68KntnJAwDLGdieH1peJAG42xGNeD696EYCfEAUpDUaRCi9fFl

¿Por qué YouTube vive de la miseria espiritual de los demás?

1) YouTube lo hace muy bien: monetiza a las personas, sin que éstas alcancen su pleno desarrollo humano; la idea es mantener atrofiada la personalidad de muchas personas.

2) El gran secreto para esto fue promover a personas con bajo nivel educativo y de dudoso carácter - crecen económicamente, sin alcanzar el pleno desarrollo humano, para ser considerados modelos de comportamiento a seguir, cuyo contenido producido por ellas sea capaz de elevar la inteligencia de muchos e influir en muchos para que sean mejores personas.

3) Al dejar al individuo financieramente rico pero intelectualmente pobre, la plataforma atrae a consumidores de contenido de la más baja calidad para que permanezcan en la miseria existencial. Y ellos Se benefician de la miseria de los demás.

Mário Lopes

https://www.facebook.com/mario.lopes.33/posts/pfbid0fxYG5vgyHAZKZmt68KntnJAwDLGdieH1peJAG42xGNeD696EYCfEAUpDUaRCi9fFl

Por que o youtube vive da miséria espiritual dos outros?

1) O YouTube faz isto muito bem: monetiza as pessoas, sem que estas atinjam a formação humana plena - a idéia é manter a personalidade de muitos atrofiada.

2) O grande segredo para isto foi foi promover pessoas com baixo nível de instrução e com caráter duvidoso - elas ascendem financeiramente, sem chegar a atingir o pleno desenvolvimento humano de modo a serem considerados modelos de comportamento a serem seguidos, cujo conteúdo por eles produzido é capaz de elevar inteligência de muitos e influenciar a muito a serem pessoas melhores. 

3) Ao deixar o indivíduo rico financeiramente, mas pobre intelectualmente, a plataforma atrai consumidores de conteúdo da mais baixa qualidade de modo a pernanecerem na miséria existencial. Eles ganham com a miséria dos outros.

Mário Lopes

https://www.facebook.com/mario.lopes.33/posts/pfbid0fxYG5vgyHAZKZmt68KntnJAwDLGdieH1peJAG42xGNeD696EYCfEAUpDUaRCi9fFl

Jeśli złodziej, który kradnie, „pracuje”, to nauczyciel, który kradnie przyszłość i czas uczniów, aby zrobić z nich głupców w szkole, jest złodziejem dusz

1) Jeśli komunistyczny nauczyciel powie mi, że złodziej, który kradnie moje dobra dla siebie lub innych, pracuje, to osoba, która zapewnia mi taką służbę publiczną pod przykrywką nauczania, kradnie mój czas i moją przyszłość.

2) W tym sensie komunistyczny nauczyciel jest złodziejem przyszłości innych ludzi, a czas spędzony w szkole, który mógłbym wykorzystać w inny sposób, nigdy nie wraca. Planowana brutalizacja to nieefektywność wydatków publicznych, środek nieskuteczny i wysoki koszt alternatywny.

3) Walka o nauczanie w domu jako alternatywę dla zaprogramowanej brutalizacji w szkołach staje się w tym kontekście istotna.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 20 lutego 2024 r. (data pierwotnego wpisu).

Dowody oskarżenia: https://www.youtube.com/watch?v=nTjyGcwbHV

If a thief who steals is "working", then a teacher who steals the future and time of students to make them fools at school is a thief of souls

1) If a communist teacher tells me that the thief who steals my goods for himself or others is working, then the person who provides me with such public service disguised as teaching is stealing my time and my future.

2) In this sense, a communist teacher is a thief of other people's future, and the time I spend at school, which I could use in another way, never returns. Planned brutalization is an inefficiency in public spending, an ineffective measure and a high opportunity cost.

3) The fight for homeschooling as an alternative to programmed brutalization in schools becomes essential in this context.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, February 20th, 2024 (date of original post).

Evidence of the accusation: https://www.youtube.com/watch?v=nTjyGcwbHVs
 

Si un ladrón que roba está "trabajando", entonces un maestro que roba el futuro y el tiempo de los alumnos para dejarles tontos en la escuela es un ladrón de almas

1) Si un maestro comunista me dice que el ladrón que roba mis bienes para sí mismo o para otros está trabajando, entonces el tipo que me brinda tal servicio público disfrazado de enseñanza está robando mi tiempo y mi futuro.

2) En este sentido, un profesor comunista es un ladrón del futuro de otras personas, y el tiempo que paso en la escuela, que podría aprovechar de otra manera, nunca regresa. El embrutecimiento planeajdo es una ineficiencia en el gasto público, una medida ineficaz y un alto costo de oportunidad.

3) La lucha por la educación en casa como alternativa al embrutecimiento programado en las escuelas se vuelve esencial en este contexto.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 20 de febrero de 2024 (fecha del post original).

Prueba de la acusación: https://www.youtube.com/watch?v=nTjyGcwbHVs

Se ladrão que rouba está "trabalhando", então professor que rouba o futuro e o tempo dos outros de modo a emburrecê-los na escola é ladrão de almas

1) Se professor comunista me diz que o ladrão que subtrai meu patrimônio para si ou para outrem está trabalhando, então o o sujeito que me presta tal desserviço público disfarçado de ensino está roubando o meu tempo e o meu futuro.

2) Neste sentido, professor comunista é ladrão de futuro alheio - e o tempo que passo na escola, que poderia ser bem aproveitado de outra forma, não mais volta. Emburrecimento programado é ineficiência no gasto público, é uma medida ineficaz e é custo alto de oportunidade.

3) A luta pelo homeschooling como alternativa ao emburrecimento programado que há nas escolas se torna essencial nesta seara.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 20 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

Prova do alegado: https://www.youtube.com/watch?v=nTjyGcwbHVs 

La necesidad de aplicar la Teología del Cuerpo en el campo de la psicología, como el cuerpo habla

1) El profesor Olavo de Carvalho me instruyó muy bien sobre el carácter fingido de los conservantistas y los peligros de su tendencia a la extroversión, erróneamente interpretada por todos en la sociedad como una virtud, cuando debería ser interpretada como un vicio de carácter.

2) Mi suerte es que viví una época favorable cuando se produjo la llegada de las redes sociales - además de desarrollar mi capacidad de escribir y socializar por escrito hasta el punto de desarrollar una conciencia de la cultura de la escritura, también vine en contacto con la obra de Olavo y otros autores que él mismo citó. Esto me hizo dejar la cultura de la supervivencia, de intentar a toda costa preservar mi salud mental en un mundo donde nada tiene sentido, a una cultura donde podía servir a Cristo en tierras lejanas, hasta el punto de santificarme a través del estudio, que es mi trabajo. Así aprendí a tomar a Brasil como un hogar en Cristo, por Cristo y para Cristo.

3.1) Hubo quienes me criticaron porque debería mirar los sentimientos de las personas, porque el cuerpo habla. En este punto estoy de acuerdo: necesitaría estudiar de manera combinada y sistemática la Teología de San Juan Pablo II con la obra de Pierre Weil.

3.2) Este sería un poderoso remedio contra el conservantismo, ya que podría anticiparme al diablo incluso antes de que se acerque a mí, ya que reuniría información estratégica contra él de antemano para poder derrotarlo en una guerra, ya que la batalla espiritual también ocurre en el campo de la sociabilidad humana, y esto preexiste a la lucha política.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 7 de febrero de 2023 (fecha del post original).

Del presidencialismo como espectáculo unipersonal - comentarios a este pasaje de Hambloch, contenido en la obra Su Majestad, El Presidente de Brasil, sobre Lula y Bolsonaro

1.1) En su libro Su Majestad el Presidente de Brasil, Hambloch - al comparar la República brasileña con el fascismo de Mussolini - es categórico: el presidencialismo es un espectáculo de un solo hombre - de algún aventurero, que vive para manipular a la multitud para permanecer en poder, preservando lo conveniente y disociado de la verdad.

1.2) Por esta definición, los partidos nominalmente conservadores, en repúblicas de carácter masónico, no son más que clubes electorales conservantistas, cuyo ejemplo emblemático es el infame MDB, ya que no están interesados ​​en servir al bien común, sino en ocupar espacios para saquear las arcas públicas. Son la verdadera clase ociosa por excelencia, ya que hacen que todo lo que eventualmente se organiza para satisfacer las necesidades del pueblo pierda su verdadero significado, en los méritos de Cristo, y en este sentido actúan como una falsa nobleza de la que se burla. Dios y la fe del pueblo que cree en Él.

2) El fascismo, como espectáculo unipersonal, se inspiró en las políticas romanas de pan y circo. Y el populismo brasileño, durante la Era Vargas, moldeó y aplanó la cultura nacional de tal manera que nuestra comprensión del Brasil profundo se redujo enormemente, al punto que dejamos escuelas verdaderamente incapaces de tomar una buena decisión en esta materia, debido a esto. Oligofrenia forjada. Se trataba de un claro proyecto de ingeniería social que intentaba hacer de Brasil una comunidad imaginada en la línea y los intereses del dictador Getúlio. Este proyecto fue tan exitoso que hasta el día de hoy sentimos las consecuencias de este nefasto proyecto de poder, el cual es contrario a nuestra razón de ser como nación.

3.1) A diferencia de Loryel Rocha, no veo que Bolsonaro intentara manipular a la población: tenía una fuerza personal dentro de él que no era de este mundo. Por muy bueno que sea el especialista en marketing político, no es capaz de crear una figura tan auténtica y tan poderosa como lo fue Bolsonaro; como diría el profesor Olavo, las grandes personalidades se forjan desde dentro, reabsorbiendo constantemente las circunstancias de su vida hasta el punto de el devenir de las piedras que recogen en el camino no sólo su castillo en un verdadero mar océano, posibilidades en la guerra contra la vanagloria y la falta de sentido de la vida, que hacen de la mejor biografía una lamentable historia del ego (como vimos en el caso de el ex juez Sergio Moro, que lo traicionó).

3.2) Si el presidencialismo es un espectáculo unipersonal, entonces Bolsonaro lo convirtió en el mayor espectáculo de actividad políticamente organizada para servir al bien común que jamás haya habido en la Tierra en los últimos tiempos. Y de este espectáculo somos testigos: si no decimos la verdad sobre lo que fue el gobierno de Bolsonaro, las piedras hablarán. Lo que hizo es exactamente lo que dice Santo Tomás de Aquino sobre la política: por eso el bolsonarismo es un ideal de gobierno, un ideal real, ya que dejó un ejemplo para las generaciones futuras. Y en este punto formó líderes.

3.3) Esta muestra de caridad nunca vista en la Tierra, más aún en tiempos difíciles como la pandemia y la guerra ruso-ucraniana, es la prefiguración del regreso de la monarquía en Brasil, ya que Bolsonaro restauró algunos elementos de Pedro II hasta el punto de revelar de una vez por todas el imperio de la buena sociedad de la Tierra de Santa Cruz que existe dentro de nosotros y que ha existido siempre desde que los portugueses comenzaron a poblar esta tierra, hasta el punto de cristianizarla y salvar a este pueblo de la barbarie y del paganismo en los méritos de Cristo.

3.4) Si se preserva el legado de Bolsonaro, sus herederos pueden reclamar el título de príncipes de Brasil, por los méritos del presidente Jair Bolsonaro, que gobernó el país por los méritos de Cristo hasta el punto de ser el primero entre nosotros, que somos sus pares. y contemporáneos, porque en verdad era un príncipe. Pueden ser tomados como una casa real sustituta, si ya no hay Bragança disponible para reclamar el trono, si algún día regresa la monarquía, ya que Bolsonaro es más grande que la República, que no tiene nada de noble, ya que este régimen revolucionario que ha dominado Brasil desde 1889 debe ser abolido y el verdadero régimen, el monárquico, debe volver a gobernarnos lo antes posible, ya que es una tontería hacer distanasia política de algo que ya está muerto y que ya no tiene el más mínimo sentido histórico de existir o seguir existiendo porque las razones históricas que mantienen vivo al régimen ya no tienen sentido, pues son todas mentiras.

4) Dentro de todas estas consideraciones, a Bolsonaro nunca se le debería llamar fascista. Por otra parte, la definición de Hambloch se aplica muy bien a Lula. Estamos viviendo una vez más el espectáculo del robo, el espectáculo de la muerte del Estado de Derecho, cuando él convierte la política en un circo, y es por gente como él que en el extranjero nos tratan como a una broma.

5.1) Un último añadido que puedo agregar al trabajo de Hambloch es que falleció en 1970 - Bolsonaro se graduó en la AMAN en 1977. Hasta su ascenso a la presidencia, fue una voz solitaria que defendió al país contra el mal objetivo hasta la llegada de internet- fue en ese momento que la revolución política y cultural provocada por las redes sociales reveló el verdadero rostro de nuestro presidente hasta el punto de que la marea política cambió a su favor, hasta el punto de que pasó de la irrelevancia a ser el primer entre sus pares, debido a sus 28 años en el Congreso como diputado federal.

5.2) Hambloch no pudo ver el fenómeno Bolsonaro operando dentro de la República Brasileña. Lo que resultará de esto será un camino sin retorno: Brasil no será como fue entre 1889 y 2018. Fue un cambio de orden divino, no político, propio de la acción revolucionaria: fue un cambio sin precedentes. Por eso Bolsonaro no es ni puede ser llamado revolucionario: no planeó ninguna utopía, pero reveló algunas cosas cuyos efectos sentiremos en las próximas décadas.

5.3) Bolsonaro, por su vida y trayectoria, debe ser visto como un evento, una culminación que cambió la política brasileña para siempre. Brasil ya no será el mismo desde que él gobernó Brasil, de eso estoy seguro.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 18 de junio de 2023 (fecha de la publicación original).

¿Qué haces cuando tienes un temor fundado de que haya un comunista infiltrado en tu red social?

1) Cuando tienes un temor fundado de que haya un comunista infiltrado en tu red social, la mejor solución es predicar el cristianismo en la red, ya sea en Facebook o Linked in. Como todo demonio que huye de la cruz, se marcha rápidamente.

2) Ahora, cuando tu red esté llena de demonios, comienza a eliminar a muchas personas de ella hasta que queden pocas. Por estaren en desventaja numérica, comiences a predicar el cristianismo para expulsarlas. Como todos los buenos sarracenos, sólo son valientes cuando están en mayor número; cuando son minoría, huyen; Como no tienen la verdad de su lado, están aplastados por el peso de la verdad, que es el fundamento de nuestra libertad.

José Octavio Dettmann

Río de Janeiro, 16 de febrero de 2024 (datos del post original).

O que fazer quando se tem o fundado receio de que há um comunista infiltrado na sua rede social?

1) Quando você tem o fundado receio de quem há um comunista infiltrado na tua rede social, a melhor solução é pregar cristianismo na rede, seja no Facebook, seja no Linked in. Como todo demônio que foge da cruz, ele vai embora rapidinho.

2) Agora, quando a tua rede está abarrotada de demônios, comece deletando até que sobrem poucos o suficiente para irem embora sozinhos, por força de estarem em desvantagem númerica, quando você começar a pregar o cristianismo de modo a expulsá-los. Como todo bom sarraceno, eles só são valentes quando estão em maior número - quando são minoria, eles fogem; como não têm a verdade ao seu lado, eles são esmagados pelo peso da verdade, que é o fundamento da nossa liberdade.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, 16 de fevereiro de 2024 (data da postagem original).

To be at the right hand of the Father, you must be at the left of the animals that lie

1) Of this false right that is committed to the lie that Brazil was a colony of Portugal, I am on the left of this. Therefore, I am counter-revolutionary.

2.1) This false right makes this apatria its party and it is headed by the Army - the same Army that overthrew the monarchy, that instituted civil marriage, that secularized the State, that instituted divorce and so many other immeasurable arbitrariness.

2.2) It joined the communist party and together they are creating revolutionary projects to export to the world, since Brazil, for them, is nothing more than a great laboratory of revolutionary experiments, where every utopia is possible. That is why it is a revolutionary paradise - not to say a nightmare -, something similar to a tax haven.

3) The communities imagined by revolutionaries are social science laboratories par excellence. Their ballast is the lie that the country has a colonial past, even if it was invented, when, in fact, Portugal expanded in order to spread the Christian faith, due to the mission of serving Christ in distant lands. And in this process, Portugal took these lands as its home in Christ to the point of being other types of Portugal, within its circumstances. And Portuguese America is the reproduction of its features within these same circumstances.

4.1) In this process of saying that I am on the left of this false right, I am on the right of that which is founded on the Father, founded on conformity with the All that comes from God the point of preserving the memory of the pain of Christ, who died on the Cross for me, for the forgiveness of my sins. And at this point, left and right take complementary rather than antagonistic paths. For this reason, I am necessarily left-wing in relation to values ​​based on the animal that lies and I am right-wing in relation to values ​​based on the true God and true Man. And this is not contradictory at all.

4.2.1) There are two movements: one is based on God and the other is based on men. If you are in accordance with the whole that comes from God, you are at the right hand of the Father and, because of this, you are at the left of those who preserve what is convenient and dissociated from the truth, to the point of destroying everything that is most sacred , which are our moral values.

4.2.2) Being left-wing in relation to what is based on the animal that lies is more than being anti-communist - it is also being anti-liberal, anti-Masonic and anti-positivist - in short, against everything that is no good. This counter-revolutionary attitude is very deep and is based on a lot of study of the truth, which is the foundation of freedom.

4.2.3) If I say that I am on the right, then I am on the left of something that is no good, because the revolutionaries are preserving what is convenient and dissociated from the truth to the point of displeasing the true God and true Man.

4.2.4) Estar à direita do Pai implica estar à esquerda de algo que é conservado conveniente e dissociado daquilo que Deus estabeleceu para nós no plano da criação. Se eu conservo a dor de Cristo, não posso ser conservantista; se sei que a verdade é o fundamento da liberdade - porque Cristo é o caminho, a verdade e a verdade -, então não posso buscar uma ordem que negue esta realidade, a ponto de fazer dessa falsa liberdade minha prisão espiritual (que é o liberalismo, que é a infância do esquerdismo, ao passo que o comunismo é obstinação desse processo, qualificada pelo tempo cronológico, pela gula de Khronos, pela ganância dos financistas que financiam o movimento revolucionário e pelo materialismo histórico-dialético).

4.2.4) Being at the right hand of the Father implies being at the left of something that is kept convenient and dissociated from what God established for us in the plan of creation. If I preserve the memory of pain of Christ, I cannot be a conservatist of anything against; If I know that truth is the foundation of freedom - because Christ is the way, the truth and the life - then I cannot seek an order that denies this reality, to the point of making this false freedom my spiritual prison (which is liberalism , which is the infancy of leftism, while communism is the obstinacy of this process, qualified by chronological time, by Khronos' gluttony, by the greed of the financiers who finance the revolutionary movement and by historical-dialectical materialism).

4.2.5) As in physics, the question becomes one of reference. If I am in conformity with the All that comes from God, to the point of being at the right hand of the Father, then I am necessarily at the left of everything that is based on the animals that lie, who are destroying all our values ​​in the name of a power project that will only create an existential void in people. This is the false order served for nothing - this is the culmination of liberalism, as a revolutionary ideology, thought from the Masonic lodges. If I am to the right of the idea of ​​anthropocentrism, then I am to the left of the idea that God is the center of all things. How can I place at the center of things an animal that errs and that, in the course of preserving so much of what is convenient and dissociated from the truth, can become an animal that lies? If I am to the right of this idea, then I am to the left of the Father, to the point of being a revolutionary - and the right allowed by the left is born from this premise, from the infancy, or small way, of leftism.

5.1) Indeed, as complementary dyads, right and left are relative categories that serve as a reference to reality, because if they are taken as absolute categories, as antagonistic objects, they can serve imagined ends, instead of serving revealed ends, as many imagine.

5.2.1) As we live in a revolutionary circumstance, and this is our current reality, Brazil, since 1822, has become a community imagined by Freemasonry and its power project is to export revolutionary experiences in order to pave the New Order Worldwide.

5.2.2) That is why the classifications of right and left do not make sense in Brazil, since they no longer respond to the reality of things - the imagination is completely contaminated with ideas manufactured by the French Revolution to the point of making our worldview has become practically de-Christianized over the centuries. After all, weren't they the ones who sold the idea that truth is relative?

5.2.3) It is at this point, therefore, that our imagination needs to be re-educated to be at the service of what was established in Ourique, which is the status quo prior to the act of apatria of 1822.

José Octavio Dettmann

Rio de Janeiro, May 25th, 2023 (date of original post).