Ponowne przeczytanie O Desconcerto do Mundo Gustava Corção i rozważenie jego twierdzenia, że „tam, gdzie jest człowiek, tam jest jęk”, prowadzi mnie do zgody ze zdaniem Hezjoda: „człowiek to nic innego jak katastrofa”. Zasadna jest więc uporządkowana krytyka mitu postępu jako lekarstwa na wszystkie cierpienia. Zarówno dawne, jak i niedawne doświadczenia dowodzą, że nie ma większego mroku niż nauka wypaczona przez politykę. Pokładanie nadziei w micie postępu to największe z możliwych oszukiwanie samego siebie, które potęguje camusowskie poczucie „l’absurdité” („Na każdym rogu każdy człowiek zderza się z absurdem”). Niezaspokojone pragnienie wieczności nie znajduje ukojenia w iluzjach „technokratycznych”, zwłaszcza gdy są one rażąco stronnicze i wypaczone. Nieskończony jęk jest nieusuwalnym znakiem człowieka, jego zdrowym szaleństwem, jego uporządkowaną rozpaczą. Czy zostanie on stłumiony, czy nie, pokaże jedynie odważne ćwiczenie transcendencji.
Paulo Henrique Cremoneze
PS: To książka, którą należy czytać w rytmie mnichów, powoli i refleksyjnie. Dzięki uczciwemu traktowaniu tak ziemskich tematów, jej treść jest wzniosła i ma duchowe niuanse.
Źródło:
https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7274027753891393536/
Nenhum comentário:
Postar um comentário